Dziennik górski Sebastiana i Ines – Galeria

 

Tymczasem w innym miejscu pan Marcin instaluje specjalną siatkę i rozpoczynają się bezkrwawe łowy. Do pułapki wpadły dwa nocne ssaki: samiczka i samiec. Naukowiec mierzy te zdumiewająco filigranowe okazy; wspólnie je oglądamy. Pozostaje po nich pamiątka
w postaci, ekhm, guana, które gospodarz wieczoru uważnie rozciera między palcami. Substancja jest miększa od odchodów mysich
i lekko... "brokatowa" – z powodu domieszki chityny. Nietoperze żywią się bowiem owadami, w tym przedstawicielami rodziny biegaczowatych (Carabidae). Pan Marcin snuje ciekawą gawędę, m.in. o zagadkowych zdolnościach nietoperzy, które u progu zimy migrują do położonych w górach jaskiń. Poszczególne kolonie mają "swoje" jaskinie; do dziś naukowcy nie wyjaśnili, w jaki sposób te ssaki trafiają do otworów ukrytych pośród lasów. Może starsze osobniki pokazują drogę młodym, a może – kto wie? – nietoperze potrafią wymieniać się między sobą informacjami o trasach wędrówek do zimowisk? Plik ze zdjęciem: LINK